Ben Maviş,köşemde arkadaşlarımın sorunlarını,sevinçlerini bize yardım eden insanları,kötülük eden, zarar veren insanları yazacağım.
İnsan nüfusu arttıkça, yaşam alanlarımız daralmakta,yollar,havaalanları yapılsın diye yok edilen binlerce ağaç nedeniyle yiyecek bulamayan kardeşlerimden bahsedeceğim.
Bizleri seven,koruyan insanları ''psikolojik sorunlu'' diye niteleyen,ölen arkadaşlarım için tören düzenlenmesini,gömülüp, mezar taşı dikilmesini ''deli şaçması '' diyenleri yazacağım.
Öyle konuşanlar tarihimizi bilmiyor olmalılar. Türkler eskiden beri sevdiği hayvanları toprağa verirler. En erken M.Ö 16 .yüzyılda kendini gösteren at gömme geleneği günümüzde de devam etmektedir. Paris yakınlarında Avrupa Hunlarına ait at mezarı vardır.
Selçuklular,Akkoyun, Karakoyun ve Osmanlılarda da at gömme geleneği vardır.
Genç Osman'ın atı Sisli (bazı kaynaklarda Süslü Kız) Üsküdar Kavak Sarayının yanında gömülüdür. Genç Osman sevdiği atı için manzum kitabesi olan bir taş diktirmiştir. Kitabe de şu ifadeler yer almaktadır.
''Zıllı hak Osman Hanına, Sisli Kır nam atı ölmüştür. Emri yezdaniyle mevt irişecek, Bu makam içre o gömülmüştür 1619.
Bizi sevenleri eleştiren hayvan sevmezleri bu tarihi gerçeklerle bilgilendirdikten sonra yeni yazılarımda görüşmek üzere hoşça kalın.
